Veç të dua

Me frymë të ndarë zgjata dorën ta marr letrën

Kaherë prisja ndonjë shkronjë ndonjë fjalë nga ti

Ndjenja mall ndjenja dhembja të thellë për ty

E afrova letrën mbi zemër i humbur në mjegull

Me rrembin e lëshuar të degëzës për pjergull

Zgurdulloi sytë postieri e s`tha asgjë për habi

Humbi rrugës në kalldrëm i mësuar me befasinë

Me skenën e këtillë të gufuar me zjarrin e  etjen

Me sytë lart shtanga ngrirë shikoja pafundësinë

Kaq afër sipërfaqja e ëndrrës kaq afër me gjithësinë

E prekja letrën dhe nuk arrija të kuptoj ç`ngjet

Është letër nga ajo zot a mund të jetë e vërtetë

Çfarë do të ketë shkruar a do ta ketë përshkruar

Atë dashuri pa fjalë nga mbushte ujë në krua

Do të ketë thënë pse s`e the një fjalë veç të dua.

Autor: Nexhat Halimi