Poema e ribashkimit që nuk ndodhi kurrë

Ndoshta të shkruash nuk ja vlen , kur je n’pyetje ti.

Por, shpirti im gjen paqen e shumë kërkume te shpirti yt.

Nuk ka asnjë fjalë, që e përshkruan heshtjen që ma kupton ti.

Sepse edhe heshtja jote për mua, u ba një sekrret I ri, e këtë sekrret e quajtem heshtje e mbushur me dashni.

E ma mir se na dyt, thujem kush ka jetu n’kët pyll?, brenda këtij pyllit u strukëm të dyt, në mes të tij e groposëm dashurinë, njani-tjetrit tu I thanë lamtumirë, se dashtëm asnjani po bashk me të na groposën edhe neve aty.

E ndezëm zjarrin e pafajsis tonë, e me të u djegëm edhe vet na.

Besuam se një ditë ai zjarrë do t’na ngrohë por, shkendijat e tij u shperndanë e mbi zemrat tona ranë.

E dija se do të djeg plaga por, e dija se do tja vlente ç’do dhimbje , sepse besova se një ditë do të vije, dhe ç’do plagë të këtij shpirti me dorën tënde do ta mbyllje.

Atë ditë kur ike më le me dridhje, andrrat e mija mendova se bijen.

Por ishte ajo dridhje që mbani tkuptoj, sa fortë I kishim thurrur ato.

A u mundova ti zhdukë?-po, u mundova shumë.

Por kuptova se sado që mundohem, e ardhmja të më tregoj diçka po mundohet.

E di se një ditë kur t’përqafona, kena me e kuptu se tanë jeta asht e jona.

Po deri sa t’vij ajo ditë me u njoftu prej fillimit, ka me na u djegë, me u tha, e me kullu gjak shpirti.

Kam me’t pritë jo me javë po me shekuj, kam me harxhu jo veç shpirtin po krejt jetën.

E ti kur ta kuptosh dashninë e vërtetë, kthehu te unë, ti e din që t’pres ç’do herë.

E atë ditë që kena me u pa, ç’do vend I botës ka me kuptu se zemrat tona u banën nja.

Se britma jem e mallit, ka me dridh tokën

E loti jot I ambël, ka me rrjedh n’krejt botën.

Me lotin tand kena me la ç’do dhimbje t’zemrës,

që dyt kena kalu, për me u pa, me u përqafu.

E britma jem ka me I nejt kundër, ç’do njeri që na dolen kunder e nuk e bindën vetin, se 2njerrëz e hupën vetin tu dasht n’heshtje, tu e venit vetin.

S’kam me gjet paqe derri ditën kur kena me u njoftu për s’dyti, po t’lus me ardh se t’kerkon shpirti.

Kur ka qaj shpirti yt, e ka ndjej edhe ky shpirt I imi.

E zemrës teme jan shtu rrahjet, saher zemra jote m’thirri.

Frymëmarjen tande ma kërkon aorta,

pa u pa ne dyt shum e vështir kana.

A je tu ardh?- se më mungon aroma,

Dua t’jemi bashk si në ditët tona.

Në ç’do pjesë të trupit m’ka mbet prekja e jotja.

E lëkurra jem, vjen arromë e jotja.

Banu helmi jem, e hajde t’vrrana.

Nëse jo n’kët botē, ma shpejt atje me u pa na.

A t’doket si me t’thirr unë, kur ta thirrin emrin?.

Më thuaj ç’far ndjenë?,- kur dikush thirret n’emër temin.

A e kthen kokën, e lyp me’m xhet mu?.

A t’dhem pjesa që su banëm bashk kur?.

Jo se s’dashtëm, po nuk mundëm.

Jeta keq na I ngatroj rrugët.

Kena me mbet veç ni andër e kësaj jete,

Kena me mbet ni pikë, te njani tjetrit n’zemër.

Veç na e dimë si I kalojmë ditët.

Unaza n’gisht tandin, po ta nxen frymën.

E vetes tem për ç’do ditë I fola,

ashtë e dikujt tjetër, s’asht e jotja.

Nuk e dinim ç’far ishim, por e donim ç’farë do qoftë.

Dy të dashuruar në heshtje, të pamundur përgjithmonë.

Vetëm një javë mbeti nga lamtumira jonë, të lutem më përqafo, më shtrëngo fortë.

°Unë po iki, edhe ti do të shkosh.

Ky kapitull, po mbyllet përgjithmonë.

Kena me jetu, tu shpresu me u pa,

Kena me prit ditën n’përqafim t’tjetrit me kanë.

Premtimet që I dhamë, dyt I thym

Kena me kan t’njejt sa jam ktu, mthe ti.

E po atë ditë t’premtova edhe unë, deri n’martesën tande kam me kan ktu.

Si me u pa ç’do dit, e me u sill si t’huj?

Ti e din shumë mir si jena kanë dikur.

Nese premtimi yt deshtoj, deshtoj edhe I imi

Kjo e jona ka fund, e ditëm prej fillimit.

Nuk e dashtëm fundin, po le ta mësojmë veten,

Dallgët e jetës, të dyve na tretën.

Nuk t’fajsova kurrë, e as nuk po t’fajsoj

E dinim të dytë, ky fund do të ndodh.

Nëse një ditë kthehesh, kthehu sa më shpejt

Të të pres një jetë, nuk e kamë të lehtë.

Edi se edhe ti s’don të rrish atje,

Si përket asaj bote, e kupton një ditë vet.

Ditën kur të kthehesh, të lutem më gjej

S’do të pres me vite, do të pres një jetë,

Do t’jetoj për ditën , kur kena me u ba nja.

Për ditën kur lotët n’sytë e tanë, kanë me u tha.

Edhe nëse dita me u pa, asnjëherë nuk vjen.

Ndëgjoje këngën tonë, mos qaj të lutem qesh.

Kujto kohën tonë, ç’do moment tonin

Sa shum qeshëm, sa pak dul loti.

Ata lot u mblodhën, u bënë një ujvarë

Që prej asaj dite, mundohem ti thaj.

Sa mendoj se u mbyll, kjo plagë e shpirtit

Më kujtohesh ti, dhimbja nis prej fillimit.

Martesa jote po afron, shko, jeto I lumtur pergjithmonë.

Ndjeki andrat tua, as’pak mos ndalo,

Kena me u ba mirr t’dyt, të paktën shpreso.

Kena me u msu pa prezencën e tjetrit, le të jetojmë për këtë dashuri, si dy të etur.

Fjala e fundit s’kana e leht me u than.

Me dridhet zani, nuk del asnje fjale.

Fjala jem e fundit s’ka me kanë lamtumira.

Por, Të dua gjithmon, je vet kuptimi, Dashuria.

Shkroi: Arlinda Ajdini