NJËRA TRAJTË E VETMISË
sa herë vë qirinj mbi fjalët e vargut tim
që bëjnë dritë rrugicave të ëndrrës sime
lëshojnë të njofshmit e ma qepin thesin e zi
mbi shpinë
ta mbaj në ditën tjetër
në tjetrën
e tjetrën
më lënë këmbëzbathur pastaj
nëpër thepa e shkrepa
ma fikin këngën
unë mendoj shoqëri e vjetër
do të më vijë
e do të ma shtrijë dorën
me tufën me lulet e miqësisë e besës
e do të më nxjerrë nga xingona
po vetëm frymëmarrjen e erebit e ndjej
sa pres
shoqëri e vjetër
ka mbetur në një foto bardh e zi
varur në murin që e bren lagështia
dhe myku
flaka e shpirtit tim e zgjon atëherë vetminë
e drejton lapsin në dorën time
dhe hap shteg mbi letrën e bardhë
ku i lentoj tingujt e magjisë
dhe i bëj trajtat e vetmisë
nga thellësi e vargut që rrjedh lirshëm
dëgjohet zëri i hidhur i të vërtetës
e thotë
je vetëm je vetëm je vetëm
dhe nuk vjen shoqëri e vjetër
se fletë më fletë ua ke shpaluar zemrën
të cilën e trajtojnë si vend të shkelur
si hapësirë të pushtuar
si pronë që s’e ha pazari
Nga Lindita Ahmeti
