PARAJSA E MERMERTË
E kuptova Gadime
pse ke qenë e mbyllur
dy-tri metra thellë
me mileniume.
E fshehur nën aromën e dheut të freskët
ti u ke marrë erë fijeve të barit të parajsës
dhe e ke ruajtur fytyrën e Teutës për stërnipërit e stërmbesat e saj.
E ke ruajtur tingujt e këngës së Orfeut
që i këndonte Euridikës
para dyerve të errësirës.
Dëgjohet ende lra e tij korridoreve
të fshehura.
Dhe një ditë u dridh zbrazëtia jote e nëntokës,
nga një kazëm stërnipi.
Bukuria jote nusërore e thellësive,
ku uji ka qenë i zënë ngushtë
në përqafimin e mermertë
dhe pashtegdalja e hijshme,
ku luajnë valle xhuxha të kristaltë
me kësula të leshta ngjyrë tambli.
doli para syve arbërorë.
Dhe, u hap dera ku kanë qëndruar Orfeu me Euridikën.
Ata mund të jenë aty e ne nuk i shohim.
Duhet t’u biem prapa.
Jashtë të gjitha ligjeve ngrihen format e papara
të kësaj toke të shenjtë.
Këtu është princesha e bukur Tanushë,
Këtu janë edhe shumë bukuroshe të tjera
që e presin Betovenin,
të vendosura në skenë
para orkestrit të mermertë,
e pak më tutje
dikush
bën dasëm për të bijtë.
Por ja fati:
Krushqit janë bërë gurë,
stalaktitë e stalakmitë,
kurse nusja dhe dhëndrri
dhe ende i shtrijnë duart kah njëri tjetri
e presin takimin e zjarrtë
qindra miliona vjet
në këtë botë magjike të Gadimes.
2.
Në disa traverta ngrihen shtëpiza për vashat e dhëna,
diku ka vajza të përkulura
që e qëndisin shaminë e dhëndrit,
ka edhe rreze të bardha mbi shkëmbinj të stolisur,
ka edhe liqenë si loti dhe të thellë sa dashuria,
ka edhe puse dhe kroje që ta shuajë etjen vajtojca në dërrasë të vekut,
ka gjithçka në Gadime: kafka parahistorike
që flasin me gjuhën e heshtur
dhe nga një masë çmërsi
ligjërojnë historinë e panjohur,
i tregojnë gjurmët
e atyre që e kanë mbajtur frymën në këtë fshehtësi
dhe që mureve kanë shkruar hieroglife
e në salla kanë komponuar këngë për shtemësinë.
3.
Stalaktitet e stalakmitet
ende qajnë me duar të shtrira për takimin e parë,
kurse ata që janë takuar
nuk ia lëshojnë douart njëri-tjetrit
rrinë të shkrirë në një dhembje të ëmbël
aty brenda tokës
në errësirë
nga e cila kanë ikur edhe qyqet e natës
madje edhe legjendat
kanë heshtur në mbyllësinë e pafundme,
përveç një Asllani
që thotë se duhet të shpalohet e kaluara e këtij barku të tokës sonë
dhe mori ta shfletojë nëpër vargje
duke iu afruar çudive me ngrohtësi
dhe me regëtimë zemre nga kënaqësia,
por me një simfoni maratonimie
që zbulohet nëpër hapësirën magjike,
cikërrimat magjike që i zbulon syri i mprehtë
dhe jehonat e lashtësisë që i dëgjon veshi i stërvitur
duke iu afruar kuptimit të mrekullisë
që pret nën arën e fshatarit gadimas.
Qëndroj në kombë gojëhapur
para ateleve të çudive nëntokësore,
në qilimat e terra rosës së lashtë:
O zot sa i imtë që më duket vetja para bukurisë!
Poezi nga Asllan Selmani
