Koronavirusi i ka dhënë Italisë mësime të vështira, vendet e tjera duhet të mësojnë nga ne

Javën e kaluar, Italia u bë vendi i parë evropian që kaloi në një bllokim të plotë për të mbrojtur qytetarët e saj nga një sulm pandemik. Më parë, një skenar i tillë ishte thjesht një hipotezë akademike për ekspertët e sigurisë kombëtare. Tani ajo që po bën Italia mund të bëhet një model për vendet e tjera të kërcënuara nga i njëjti armik: koronavirus.

Italia mbetet nën sulm, siç tregohet nga rritja e numrit të infeksioneve dhe vdekjeve, dhe beteja kundër virusit është plot me të panjohura, por ka tre aspekte të urgjencës aktuale që tashmë përmbajnë mësime pa kontestueshme.

E para ka të bëjë me sigurinë kombëtare. Pandemia e kapi Italinë në befasi, pothuajse si një sulm terrorist në shkallë të gjerë. Në shkollat ​​e luftës, të mësojnë se gjithmonë duhet të përgatiteni për të luftuar konfliktin tjetër. Tani e dimë se kjo mund të shkaktohet jo nga një armik i armatosur, por nga një virus. Si pasojë, spitalet, facilitetet mjekësore, pajisjet shëndetësore, mjekët dhe infermierët janë ekuivalentë me vijën e parë të frontit. Ata duhet të konsiderohen një llogore që duhet mbrojtur, konsoliduar dhe forcuar. Ne pastaj duhet të investojmë në shëndetësi siç bëjmë në siguri – kjo do të thotë të rimendosh buxhetet kombëtare për t’iu kushtuar burimeve strategjike për kërkime, zhvillim dhe trajnim në sektorin e mjekësisë dhe gjithashtu në blerjen e materialeve të destinuara për t’u bërë furnizime thelbësore.

Ajo që kërkon kjo për demokracitë individuale të shteteve si dhe të aleancave të BE-së dhe NATO-s është që të pajisen urgjentisht me një politikë të efektshme, të strukturuar mirë dhe të financuar edhe më mirë me biosigurinë. Për shkak se sekreti i suksesit në rezistimin ndaj sulmeve pandemike është në logjistikë: sa më shumë spitale, shtretër, specialistë, infermierë, makineri dhe ilaçe ka, aq më shumë mbrohet jeta jonë kolektive. Dhe kështu, ne kemi nevojë për të koordinuar përpjekjet: për shembull, në Evropë, Spanja, Franca dhe Gjermania po tërhiqen nga përvoja italiane, duke adoptuar zgjedhje të ngjashme. Vende të tjera më larg po mësojnë gjithashtu nga Italia dhe po mbyllen para se të shfaqen një numër i lartë i çështjeve.

Mësimi i dytë që vjen nga përvoja e pandemisë në Itali është rëndësia thelbësore e bashkëpunimit midis qytetarëve dhe institucioneve zyrtare. Nëse qeveria e Giuseppe Conte ka bllokuar jetën publike, ka detyruar miliona njerëz në një karantinë de fakto dhe po përballet me kosto ekonomike që rrezikojnë recesionin, kjo ndodh sepse kjo është receta e vetme efektive për të frenuar – dhe përfundimisht mposhtur – virusin. Por që kjo të jetë e suksesshme, është e nevojshme që çdo qytetar individual ta luajë pjesën e vet me përgjegjësi. Meqenëse ne jemi një demokraci, ekziston një kufi kushtetues i detyrimeve që mund të imponohen ndaj qytetarëve, pra rëndësia e përgjegjësisë personale. Pandemia shndërron çdo rrugë, çdo bllok apartamentesh, çdo shtëpi në një pjesë të një llogoreje kolektive. Është vitalisht jetësore për të gjithë të kuptojnë rëndësinë e kufizimeve që ata pranojnë dhe të marrin pjesë me vetëdije në zbatimin e tyre, në mënyrë që rezultati të jetë ai që dëshirohet: mposhtja e virusit dhe kthimi në normalitet.

Ekziston edhe një element i tretë i përvojës italiane: ai pasqyrohet te njerëzit në dritaret e tyre dhe në ballkone, të cilët në mesditën e së shtunës së kaluar duartrokitën në mënyrë kolektive mjekët dhe infermierët që janë figura kryesore në luftën kundër virusit. Njerëzit po luajnë ose këndojnë himnin kombëtar nga shtëpitë e tyre, si dhe “O Sole Mio” dhe këngë të tjera të dashura, si një mënyrë për tu bashkuar kundër pandemisë në një shfaqje të patriotizmit spontan që në fund të fundit e bën kombin më koheziv.

Por kjo është vetëm maja e ajsbergut të asaj që po ndodh në të gjithë Italinë: nga ëmbëltoret e Torinos që po sjellin ëmbëlsira në spitale për pacientë dhe mjekë te romakët e rinj që aranzhojnë të takohen para laptopëve për aperitivën e tyre të mbrëmjes; nga milanezët që nuk po kërkojnë rimbursim të biletave të tyre të papërdorura të teatrit deri te pronarët e restoranteve që janë duke punuar me dërgesat në shtëpi; nga teknikët që janë duke përdorur printerë 3D për të ndihmuar mjekët në spitaleve larg që po mobilizohen për të mbështetur Lombardinë, rajonin mw të prekur; nga punonjësit e sigurimit që ndihmojnë familjet për të gjetur dyqane ushqimore deri te përfaqësuesit e të gjitha besimeve që janë duke përdorur internetin për të udhëhequr bashkëbesimtarët e tyre.

Në La Stampa jemi gjendur në vijën e parë të kësaj krize, si shumë gazeta të tjera me zyra në zonat më të goditura nga virusi. Pesë ditë më parë, një punonjës në zyrën tonë në Torino, në veri të Italisë, rezultoi pozitiv për virusin. Që atëherë, ne kemi zbatuar protokolle të rrepta sigurie për të siguruar që gazeta të jetë në internet në çdo moment dhe në stendat e lajmeve çdo ditë. Stafi dhe gazetarët tanë mblidhen dhe koordinohen përmes platformave online. Si çdo italian tjetër, ne po përballemi me rreziqe të përditshme, por duhet të vazhdojmë t’i informojmë lexuesit tanë. Sepse kur një demokraci është nën sulm, madje edhe nga një virus, informacioni i lirë dhe i pavarur ka një vlerë strategjike: të gjithë ata që qëndrojnë në shtëpi mbështeten në gazeta si e jona për të ditur se çfarë po ndodh.

Italia po i përshtatet urgjencës duke siguruar që pasioni për jetën të mbizotërojë nga frika e virusit, dhe duke hedhur poshtë imazhin e një populli anarkik që nuk ka dëshirë të respektojë ligjet dhe rregulloret: e vërteta është se kur jeta është në rrezik, edhe më rebeli i qytetarëve bëhet patriot. Kjo është një shenjë e energjisë së kombit tonë dhe garancia më e mirë për të qenë në gjendje të ngrihemi përsëri kur kriza e koronavirusit të mposhtet. Edhe pse sfida nuk ka përfunduar ende.

Opinion nga Maurizio Molinari, kryeredaktori i “La Stampa”