Njolla buzëkuqi dhe perlat e saj

E ëndërronte shpesh në çarçafe përplot perla e petale lulesh, zgjohej çdo mëngjes nga qeshja e saj që nuk dëgjohej më në atë dhomë prej kohësh, i ngjasonte se po dëgjonte zërin e saj, ashtu i bënin veshët.  Sot mbusheshin katër muaj  që ai dhe ajo  nuk njiheshim më, katër muaj që nuk shiheshin më, nuk flisnin më me njëri tjetrin, …ishin të huaj e të largët, si dy të panjohur që lirisht mund të përplaseshin rrugës me njëri tjetrin, duke kërkuar falje e duke vazhduar për të mos u takuar më kurrë. Në fakt dyshoj se dikush prej tyre do kërkonte falje ngaqë kishte një dozë urrejtjeje të përzier me krenari të thyer dhe ego të lënduar.

Sot mbusheshin 114 ditë që ai nuk ia kishte dëgjuar asaj zërin, mbase dhe ia kishte harruar. Ata nuk njiheshin më ngaqë ashtu vendosën të dy, mbase ashtu deshi ai, mbase ashtu kishte dashur ajo, mbase dhe jo, por…ç’e do.

Në fakt sot mbusheshin katër muaj që ai mundohej  t’ia harrojë zërin kumbues, t’ia harrojë emrin e bukur, t’ia harrojë numrin e telefonit, ngjyrën e syve, mënyrën e shikimit ndër balluket e prera, buzëqeshjen e kursyer që ia dhuronte, hundën e vockël që aq shumë ia donte, lëvizjet tekanjoze të saja…vallë a arriti? Besoj se po, ngaqë tani ajo vetëm rrallë herë i vardisej në mendje, donjëherë gjatë mëngjeseve kur lante sytë dhe shihte veten në pasqyrë…atëherë i  parafytyrohej ajo sa për t’ia ngrysur pamjen…donjëherë kur drekonte, i kujtohej sa për t’ia lënë kafshatën në fyt… 

Shumë gjëra ndryshuan brenda atyre katër muajve por një gjë mbeti e njëjtë. Në tavolinën e tij të punës ja ku vazhdonte të qëndronte një gotë e palarë. Në gotë shiheshin qartë shenjat e buzëve të saj, njolla të kuqe  në majën e gotës, shampanjë që e pinë bashkë, për herë të fundit.
E merrte shpesh në pëllëmbë të dorës këtë gotë, e mbante, e shtrëngonte, analizonte me koncentrim maksimal njollën e kuqe të buzës së poshtme, pastaj atë të të sipërmes që gati se nuk dukej fare.  E pastaj një botë kujtimesh përmbyteshin në atë gotë që ishte bosh, e kjo gotë e gllabëronte atë sa herë që e afronte tek hunda për t’i marrë erë, me shpresë se do nuhaste donjë nuancë nga era e buzëve të saj.

Po, po, e kishte harruar ai atë, por e kaluara ca si shpesh ia lodhte kokën, si ato mysafirët që vinë të paftuar e pa lajmëruar dhe që nuk dinë të ikin pa të të torturuar ‘ mjaftueshëm’.
Kjo e kaluara e mërzitshme çuditërisht kishte filluar ta vizitojë pak si shumë këto ditë të rënda nëntori, habitej edhe ai se si dhe përse…bile bile edhe në ëndrra e zhgjëndra nuk i shqitej dot. 

405 ishte numri që e thoshte pa vetëdije sot pa ndërprerë, që në mëngjes. Mbase ishte një numër koti treshifror që rastësisht po i ngatërohej nëpër dhëmbë, por jo në fakt ishin tre numrat e fundit të  telefonit të saj. Ngriti dëgjuesen e telefonit  dhe rrotulloi numrat, deshi t’ia dëgjonte zërin, pa menduar për pasojat… e çka pastaj, çka nëse përgjigjej ajo, çka do i thoshte, çka do e pyeste, çka do mendonte ajo…ai nuk  e lodhi kokën fare për këto…signali vazhdonte të binte, por rrahjet e shpeshta të zemrës së tij rrihnin ende më fuqishëm… ajo nuk po përgjigjej.  Ai në neveri e sipër me vete thoshte :- ‘ Mirë që nuk po përgjigjesh, nuk më duhet zëri yt, nuk dua ta rikujtoj tingëllimin e tij, nuk dua!’.  Por ama nuk e hiqte nga veshi dëgjuesen e telefonit, dora nuk i bindej assesi, sado që tentonte,…signali po binte për të 15-tën herë, sa herë që binte aq më shumë tkurrej shpresa se do ja dëgjonte zërin asaj. Për një çast nuk kishte më signal por një frymëmarrje e shpeshtuar e një njeriu që ka vrapuar pas telefonit dhe tani s’ka më fuqi të nxjerrë zë.

-Alo- tha më në fund ajo, duke u munduar të mbledhë forcat.

– Ai shtangu, ishte ajo, ishte pikërisht zëri i saj mexosopran me një regjistër të ngrohtë të ulët dhe një regjistër të lartë të shkathët. Mjaftoi ‘ALO’-ja e saj për t’ia ngrirë gjakun.

-Alo, urdhëroni, kush është? – i tha ajo me tre ndërprerje fjalët, duke futur në mes fjalëve një dozë inati për bashkëfolësin që po hezitonte të flasë.

– Ore do flasësh apo si e ke hallin?– pyeti më në fund ajo para se ta mbyllte dëgjuesen e telefonit.

 Atëhërë atij iu zgjidh gjuha:- ‘Jam unë Shpendi’, (tha duke u kollitur, sikur ndjente një shtrëngesë në fyt).

– Kush?– pyeti ajo si e habitur. (Nuk e di a vërtetë nuk arriti ta dëgjonte apo nuk  po i besohej).

-Jam Shpendi, Shpendi yt – tha këtë dhe e urrejti veten që e bëri atë gabim, nuk e kuptoi çka dreqin iu desht t’ia shtojë përemrin ‘YT’ emrit të tij. Ç’ne i doli nga goja ai përemër pronësor tani pas katër muajve.  Ai s’ishte ‘pronë’ e saj, mbase as që donte të ishte. ‘Ç’psikologji e prishur kjo e kokës sime’- mendoi.

–Hëmmmm, si je?– pyeti ajo si me gjysëm zëri, pasi u mendua disa sekonda, duke neglizhuar qartë përemrin e gabuar -‘YT’.

–Unë? Unë jam…jam mirë’:– Mezi arriti të thoshte ai. (në fakt një pjesë e tij deshi t’i thoshte se nuk ishte mirë, se si mund të ishte mirë pa të, por jo, ishte tepër krenar për të ‘rënë’ aq ulët )…,
 ‘Po ti?’:- e pyeti.

Në fakt këto lloj dialogjesh janë të vetmet në jetë ku bashkëfolësit në pyetjen ‘si je?’ nuk duan të dëgjojnë përgjigje të llojit  ‘jam mirë’. Po , është e vërtetë, sado ironike, egoiste apo sadiste t’ju tingëllojë kjo nevojë. Ato duan të dëgjojnë diçka si: ‘s’jam mirë, s’ kam qenë fare mirë’, e pastaj tjetri ta nënkuptojë ndërmjet rreshtave se mungesa e tij vërtet ka pasur ndikim në këtë gjendje te palakmueshme të tjetrit, dhe kështu njërit t’i kujtohet të përulet, ta lërë mënjanë krenarinë për hir të qëllimeve më të larta.

Këtë në fakt e priste ai si përgjigje kur e pyeti atë se si ishte ajo?

Por ja që ajo kishte qëlluar mjaft krenare sa për të mos ju shkuar në përputhje klisheve, andaj dhe i tha: 

-‘Jam mirë, shumë më mirë seç isha,…në fakt s’kam qenë kurrë më mirë’.

Shpendi kur e dëgjoi këtë humbi torruan, e kuptoi se kjo telefonatë ishte një gabim…nuk dinte si ta vazhdojë më tutje bisedën andaj i tha kot :

-‘ Desha të të pyes për perlat, ç’t’ju bëj? A të t’i sjell?’
-‘Ç’perla?!’:-pyeti ajo e habitur…’Nuk i dua’:– shtoi më pas.

‘Perlat e tua i ke harruar tek unë, perlat…në fakt gjepura, leri perlat, unë t’u lajmërova ngaqë,…dëgjomë të thashë se jam mirë, të gënjeva, nuk jam mirë…në fakt më ke munguar dhe…’:- I mbeti fjala përgjysëm kur dëgjoi signalin e linjës së ndërprerë.

Shpendi as që e kishte dëgjuar fjalinë përfundimtare të saj, atë fjalinë e akullt ’Nuk i dua’…pas kësaj ajo ja kishte mbyllur telefonin.

Përplasi telefonin përdhe, tani kur e kuptoi se kishte folur me veten si torollak.
Perlat e saj si për inat kishin mbetur në sirtarin e tij… qindra herë kishte marrë t i hedhë e nuk kishte arritur, kishte menduar  bile t’ia këthejë me postë, …asnjëherë nuk e kuptoi se përse vallë kishin mbetur tek ai…mos vallë ajo i kishte harruar apo me qëllim ja kishte këthyer atij , si shenjë përfundimi. Ngaqë ato ishin dhurata e parë që ai ia kishte bërë asaj, perlat, simbolikë e diçkaje që tani më kishte përfunduar. 

‘Mallkuar qoftë’:- Klithi ai dhe me forcë tërhoqi peun që mbante rënditur perlat e saj. I këputi. Ato u rrokullisën dhe përhapën, vërshuan dyshemenë e gjithë dhomës së tij.  Ndjeu keqardhje për këtë gjest të pamenduar, iu duk sikur në këtë mënyrë nuk e këputi vetëm peun që mbante perlat por këputi diçka më shumë se aq, këputi  ‘peun’ që i lidhte ata të dy, pe që më veç ishte holluar shumë dhe që kërkonte pak për t’u këputur dhe ja ku u këput.
Ato perla të shpërndara pa ndonjëfare harmonije, mbetën në atë mënyrë edhe shumë kohë, ditë, javë, muaj… çdo kokër perle ishte e larë në aromën e qafës së saj, andaj ai nuk mirrte guximin t’i prekte për t’i mbledhur.
Ajo tani ishte prezente në çdo cep të dhomës, ndriçonte në bardhësinë e çdo perle, çdo kokërr kishte vjedhur pak nga shkëlqimi i saj…e tani si do e harronte ai atë? 

Dhe pa marrë parasysh se sa kohë do kalonte, pa marrë parasysh se çfarë do ndodhte në ndërkohë, disa gjëra kurrë nuk do mund t’i hidhte në harresë, kujtime që kurrë nuk do mund t’i fshinte. Ata do mbeteshin me të përgjithmonë, këtë e dinte shumë mirë Shpendi – djaloshi që po mundohej të harronte.
Atë e shihte në gotë, e shihte në perla, e shihte gjithandej…ta priste ishte e dhimbshme, ta harronte poashtu…këtë herë duhej ta zgjidhte opcionin e dytë, …’ah sikur të ishte pak më e lehtë, ah sikur mos ishte aq e vështirë’ -mendoi ai dhe shqelmoi me kujdes perlat qe po ja puthnin shputat e këmbëve për kushedi të satën herë.

Lira Bojku

Me këtë prozë Lira Bojku ka fituar çmimin e dytë për prozë në Konkursin Letrar – Tetova feston Nëntorin organizuar nga Komuna e Tetovës.