Imperializmi i Putinit dhe qëllimet ushtarake kundër Ukrainës
Bota po përballet me një krizë në përmasat e asaj që u përball në vitin 1961. Pushtimi rus i Ukrainës ka të ngjarë të bëhet lufta më e madhe në Evropë që nga Lufta e Dytë Botërore. Shkatërrimi i demokracisë së Ukrainës nëpërmjet një pushtimi rus dhe instalimit të një regjimi pro-Kremlinit, do të nxiste sulmin antidemokratik të autokratëve, si Kina dhe Irani, në mbarë botën dhe do të dërgonte një sinjal se Perëndimi demokratik është në rënie. Një përmbysje e suksesshme e demokracisë në Ukrainë do të rriste kërcënimin për tre shtetet baltike të Lituanisë, Letonisë dhe Estonisë, të gjithë anëtarë të NATO-s, dhe do të inkurajonte Kinën të konsideronte një pushtim ushtarak të Tajvanit.
Rusia ka kërkuar që nga mesi i viteve të ’90-ta që Euroazia të njihet si sfera ekskluzive e ndikimit të Rusisë, ku vendet nuk mund të integrohen ose të bashkohen me NATO-n dhe BE-në. Rusia ka qenë gjithashtu kundër përdorimit të paqeruajtësve të OKB-së nga vendet euroaziatike në konfliktet e ngrira të prodhuara artificialisht nga Kremlini për të penguar vendet pro-perëndimore që integrohen në NATO dhe BE. E renditur nga grupi studimor Freedom House për monitorimin e të drejtave të njeriut si një “regjim autoritar i konsoliduar”, Rusia kundërshton në mënyrë agresive përhapjen e demokracisë në Euroazi. Ekzistenca e një demokracie të suksesshme në Ukrainë shihet nga Kremlini si një kërcënim për autokracinë e ndërtuar nga Presidenti Vladimir Putin.
Kremlini kërkon konsolidimin e tre sllavëve lindorë (rusët, ukrainasit, bjellorusët) në botën ruse, një koncept i krijuar në vitin 2007. Ukraina është e rëndësishme për mitologjinë nacionaliste ruse sepse përfshin qytetin e Kievit, vendlindjen e Kievit mesjetar. Në vitin 2016, një monument i Princit të Madh Volodimir i Madh u zbulua pranë Kremlinit në Moskë, një qytet që u themelua në vitin 1146 dhe për këtë arsye nuk ekzistonte kur Princi i Madh Volodimir i Madh sundoi Rusinë në Kiev në 980-1015. Qyteti i Kievit është të paktën 600 vjet më i vjetër se Moska.
Në 2010-2014, Ukraina ndoqi një politikë të jashtme “non-block” ku nuk kërkonte anëtarësimin në NATO. Ky status “nin-block” nuk e pengoi Rusinë të pushtonte dhe aneksonte Krimenë në shkurt-mars 2014 dhe të niste një pushtim ushtarak dhe një luftë hibride kundër Ukrainës. Rusia gjithmonë e interpretoi “neutralitetin” në një mënyrë të ndryshme nga ajo e Finlandës ose Austrisë gjatë Luftës së Ftohtë. Siç dëshmohet nga politikat agresive të Kremlinit ndaj Ukrainës në 2012-2014, Rusia e kupton statusin “neutral” ose Ukrainën si një vend që po kthehet në sferën e ndikimit të Rusisë. Rusia nuk kërkon vetëm heqjen dorë formale të Ukrainës nga anëtarësimi në NATO. Kremlini gjithashtu do të ushtronte presion ndaj Ukrainës për të hequr dorë nga të gjitha format e bashkëpunimit ushtarak me NATO-n.
Që nga fillimi i Partneritetit Lindor të BE-së në vitin 2010, Rusia ka kundërshtuar fuqishëm “zgjerimin” e BE-së së bashku me armiqësinë e saj të gjatë ndaj zgjerimit të NATO-s në Euroazi, siç shihet në presionin rus ndaj Presidentit Viktor Janukoviç në vitin 2012-2013, Ukraina do t’i nënshtrohet gjithashtu presion për t’u tërhequr nga Marrëveshja e Asociimit me BE-në dhe DCFTA (Marrëveshja e Thellë dhe Gjithëpërfshirëse e Tregtisë së Lirë) – dy elemente të Partneritetit Lindor të BE-së. Një Ukrainë “neutrale” që nuk integrohet më në NATO dhe BE, do të jetë nën presion për t’u bashkuar me Bashkimin Ekonomik Euroaziatik – alternativa e Kremlinit ndaj BE-së. Ky ishte qëllimi i Putinit ndaj Ukrainës në 2013-2014, i cili u pengua nga Revolucioni Euromaidan i Dinjitetit.
