Të shtrirë nën pemë, përmes degëve vështronim copëzat e qiellit. Të qetë, me shikimin drejtuar lartë, sikur të donim të zbërthejmë kuptimin e pafundësisë së fragmentuar.
Pa kthyer shikimin, ajo zgjati dorën dhe më preku buzët. A thua kuptimi ishte te mos flas më? Ktheva kokën.
Në fytyrën e saj loznin hijet e gjetheve të trazuar nga era. Ashtu si mendimet e mia. Me përshkoi një ndjenjë që më shtrëngoi fytin.
Mbrëmë i kisha folur sikur të ishim një histori e thjesht pa ardhmëri.