Një lulëz mes një libri gjeta,
Të tharë edhe pa kundërmim;
Dhe për një çast i shtangur mbeta
E humba thellë n’ëndërrim.
Kur lulëzoi? Ç’pranverë thua?
Kush e këputi edhe ku?
Një dorë e njohur a e huaj?
Dhe pse e vuri vallë këtu?
A për kujtim të një takimi?
Apo për ndarjen plot trishtim?
A për një ëndje pikëllimi?
Në heshtje fushash pa mbarim?
Ai, ajo, jetojnë vallë?
Ku thua janë, ku bredhin ku?
Apo mos ndoshta janë tharë,
Si kjo lulezë këtu?
Poezi nga Aleksander Pushkin