Ehoja e varfërisë ka ushtuar malet e zemrës
ajo gjëmon edhe brenda tullave të shtëpisë
një peshë, një plagë, i është varur thembrës
që pragun e derës, mendjen ka ndarë, ta braktisë!
Rrugët me kalldërme, që në jetë i di përmendësh
xhamitë, ngjyrat, dhe sokaqet që jetësojnë ato
në të tjera rrugë do ecësh, në tjera kafene do endesh
por në gropa këmba s’do zhytet më jo!
Perëndon kjo rini, siç perëndojnë sytë para gjumit
shtegtojnë në Perëndim, si zogjtë mërgimtarë pas Diellit
rrojnë me shpresë, që malli për vendlindje t’u zbraz llumin
e kafeve të panumërta, kur bënin gjysmë jetë.
Poezi e shkruar nga: Nita Hasani