o sa ngushtë është këtu
sa ftohtë
një dimër i pafundmë
acar është
në këtë ishull të gurtë
të vendosur midis dhomës
përplot me trungje të prera
dhe copa të shkëmbinjve të thyer
dhe rërë
duken vijat e pafundme
të shkretëtirës siberiane të paskaj
e cila i jep formën
kësaj ngushtice
ku janë shkapërderdhur
copa të dëshirave të djegura
libra
shënime
mallëngjime
dhembjet e shtatit dhe të shpirtit
e fragmente të dashurive të parealizuara
që duan rë bëhen shpërthime
rrëngjimi
një pasqyrë e thyer
nën tre mijë pezhishka
ja edhe unë aty jam
duke u përpjekur të shkoj përpara
e duke u penguar në trungjet e lisave të prerë
dhe copave të shkëmbinjve me thepa
të hedhur në këtë dhomë
kurse dera këtu
– është kufi me dry
jo jo nuk dorëzohem unë
në këtë rrëmujë
po duke lëvizur këmbët e drunuara
kridhem dhe fundosem në imazhe
degësh pa gjethe
e ferrash të thata të pluhurosura me borë
me pamëni të një dimri të fortë
të egër
ku acari ua bën fytyrat të kaltëra fëmijëve
i struk pleqtë
dhe i përzë të rinjtë
o dhëmbët më cakllojnë
më hetojnë nga jashtë
si pluskoj në vetmi
dhe në të ftohtë
vijnë e më marrin
duke më tërhequr për krahët e mi të ngrirë
më nxjerrin nga dhoma
dhe më hedhin në fushat e miqësisë
dhe të armiqësisë
përnjëherë e shoh veten në qarkun e tantalit
kurrizin ma thyejnë në tri a katër vende
rrota e stërmadhe herë më rrotullon
herë më shtyp për toke
më dalin klithma të mbytura
si frutet e pjekura kur i rrëzon era prej peme
e ngre zërin unë
po askush s’e dëgjon thirrmën time
pastaj më ngrenë mbi retë e plumbta
më lëshojnë mbi shtëpinë e vjetër
dhe hapet pullazi
për të mos i lejuar dhembjet e mia të përfundojnë
bie përsëri midis trungjesh e copash të shkëmbinjve me thepa
në ishull
o ç’borë polare bie
godet kamxhiku i padukshëm
mbi shpatullat e fatit tim
zgërdhihen mojrat
klothoja qesh duke tjerrë te dritarja e thyer
kam të ftohtë
nga të gjitha anët vetëm frika i tregon dhëmbët
dhe vetmia
e ndez unë ngadalë
zjarrin krijues
i cili gjerat e padukshme i bën të prekshme
po del në pah atëherë
vetëm ajo të cilën mund ta shohë shpirti-qiri
që digjet
në çrregullinë e tmerrshme
dhe në kohë të ligë
e flaka e parë thotë
o sa ngushtë është sa ngushtë
në këtë dhomë
në këtë ngushticë
ku pranë dritareve jashtë
rrinë mojrat
e pak më tej bredh hija e kainit
dhe ngrihem unë
eci nëpër këtë visore plot dimër
e plot fjalë të shtrydhuara e të zbrazëta
i tërheq këmbët zhargas nga hallet
me peshën e malit mbi shpinë
po shteg tjetër nuk ka
rrëzohem midis dhome
që është edhe këmborë e qelqtë
dhe zbrazëtirë që t’i nxjerr mendtë
nga zukamat e çuditshme
ku dora e të panjohurës
t’i palon rrudhat njërën mbi tjetrën
në çdo çast
kurse unë e papërmirësueshme
sërish ngrihem
dhe pa pushuar përpiqem t’i gjej fjalitë e panjohura
kthesat dhe monopatet e fjalës
që shpijnë matanë librit të fizikës
dua vendosmërisht t’ia shtrij dorën gjuhës së jeronim de radës
të ndre mjedës gjergj fishtës dhe naim frashërit
dua ta bëj një kurorë prej fjalëve të saj
vështirë është dhe e thërras druidin plak për ndihmë
të m’i hapë dyert e çudive
të gjej stoli
për këngën time të kënduar në gjuhën e zef serembes
por më përgjigjet babai
nga dega e lisit shekullor
me rrënjë në qiell
nëpër dritaren e thyer
fjala e tij e artë më bie në duar
më ngroh
dhe më prin
guximshëm nëpër këto trungje
nëpër këta gurë
të ishullit
dëgjohet si kërcëllon dera e ndryshkur
që hapet
hej po babai i paska çelësat
them
dhe pres të më thotë një fjalë
po ai ndalet
dhe qetë-qetë e hap derën e hekurt
të kam thënë
thotë ai
hape derën kah perëndimi
e mos u ndal
e para nesh shfaqet një ëndërr e paparë
dhe së bashku gjendemi në peizazhe të paskajshme
ngjyra ngjyra ngjyra
dhe bukuri fjalësh të rralla
dhe gjuha kumbon ndër lule
liria shtrihet në pafundësi
kufij s’ka askund
si muret e dhomës sime
nuk ka as trungje lisash të prerë
dhe gurë
si në ishullin tim
në këtë horizont të ndritshëm çdo gjë është e pashtatshme
fjalët u ngjajnë fluturave
këngëve të zogjve
dhe notave të dashurisë
atje nuk ka fjali të ngjyera në ujëra të papastra
atje mendja e fjala kanë horizonte të hapura gjerë e gjatë
atje je si në vuthaj
si në theth
si në pargë
si në rekë
ëndrra mund të preket e të dëgjohet
atje është mbretëri e dashurisë
papritmas mbyllet libri i fizikës
grihet lart çekani që godet
dhe drapri që pret
ndërpritet dhunshëm ëndrra
pas saj – përsëri
dhoma
përsëri shfaqet vetmia polare
ishulli i tmerrshëm midis dhome
me plot trungje të lisave të prerë
plot copa gurësh të shkëmbit të thyer
dhe qindra të zeza
këtu asgjë s’e sjell një rreze gëzimi
përveç gotës me tamël të ngrohtë
që ta sjell nëna
e ndonjë gacë nga zjarri i babait që digjet
këtu detyrohesh t’i kalosh netët e gjata
duke luftuar me pikëllimin
lotët që s’ndalen
dhe të bësh prej tyre një ujvare yjesh
e vargje
sa t’i gëzosh disa njerëz
dhe të gjithë fëmijët
me muzikën e gjuhës shqipe
e ta ngresh perden e këngës
të shihet se çfarë ka matanë librit të fizikës
duhet shumë dashuri ta përballosh
duhet dashnorin përjetësisht ta mbash në zemër
t’ia kesh dhënë besën atdheut
se jeta jote është e tij
e ta kapërcesh këtë ishull
plot trungje të lisave të prerë
rërë e gurë me thepa
të grumbulluara në ëndrrat e mia
dhe që qëndrojnë mbi shpatullat e mia
në këtë dhomë
në këtë ngushticë
dhe kur i del kësaj sfide matanë
ke dalë në pranverë
Poezi nga Linidta Ahmeti