Si ndaheshin filozofët nga të dashurat e tyre

Edhe mjeshtërit e mendimit kanë pasur problemet e tyre në jetën në çift. Ndarjet e sotme nëpërmjet mesazheve telefonike nuk janë edhe aq të “reja”. Para teknologjisë ekzistonte letra dhe filozofët e kanë përdorur më së miri këtë mënyrë ndarjeje.

“Bota duket më e vogël pa praninë tënde dhe… jo, më mirë t’ia nis nga e para.

Filozofia është si një pemë me degë që ndahen nga trungu. Ti je si një gëmushë, e vogël dhe e këndshme, por vetëm kaq. E kupton se çfarë dua të të them?”
Dekarti
***
“Marrëdhënia jonë ka kaluar në tri faza. E para ishte estetike. Ndërsa ecja në një nga rrugët e mia të preferuara në Kopenhagë të pashë kur po zbrisje nga karroca dhe të dëshirova në çast. Faza e dytë ishte etike. Megjithëse të përpija me sy, isha i ndërgjegjshëm që ti ia kishe zbuluar hiret e tua, shpirt e trup, mikut tim të mirë Hans dhe e dija se ai do të tërbohej nëse do ta provoja me ty. Faza e tretë dhe e fundit është fetare. Nuk ma ndjente shumë për Hansin, kështu që të josha. Megjithatë, të dy kemi bërë një mëkat shumë të madh dhe duhet t’i japim fund kësaj lidhjeje amorale. Zoti të bekoftë!”
Søren Kierkegaard
***
Sartri për Simone de Beauvoir
“E dashura ime, pasi vizitova ekspozitën e Balzakut e kuptova menjëherë çfarë duhet të bëj. Jam kaq shumë i dashuruar me ty e në të njëjtën kohë të përçmoj. Mundohu të më kuptosh, mendoj për ty në ato momentet e vogla, si p.sh. kur një ketër përshkon me vrap rrugicën apo kur një i pastrehë kënaq veten në shkurret e Tuileries. Mbase është koha të gjesh dikë tjetër, që të ndajë të njëjtin interes me ty për eksperiencat treshe”.
Jean-Paul Sartre
***
“J.P., je gomar”,—Simone de Beauvoir.
***
“Gjatë gjithë marrëdhënies tonë ndihesha kaq mjerueshëm. Tani e kuptoj se më ke përdorur për qëllimet e tua. E se sa keq më bën të ndihem? Është koha të reflektosh mbi kuptimin e ligjit universal… dhe mjaft më me atë gjuhë! E urreja”.
Emanuel Kant
***
A e mban mend atë ditën me patat? Ishte ftohtë dhe binte shi, dhe qielli ndjellakeq u përpoq të vulosë fatin tonë me secilin shkulm ere. Ne rendëm drejt strehës më të afërt, aty ku ndeshëm një familje patash dhe më kujtohet që të shihja dhe mendoja: “Kjo nuk mund të zgjasë”. Por a ka gjë që zgjat? Më dëgjo kur të them se pikërisht ashtu si një bletë braktis lulen e saj pasi përfundon pllenimi, ashtu edhe ti duhet të vazhdosh përpara ose të zbresësh poshtë. Një ditë, jo edhe aq të largët, do të takosh një burrë dhe ai do të ngrihet si feniksi nga hiri, ndërsa unë shpresoj shumë që nuk do të të ngjisë sifilizin”.
Friedrisch Nietszche